Dîlbera min rûnişt
Dîlbera min rabû
Weke hinek tişt
Jê ve xuya bû
Wê pirsek hişt
Bi çav û birû
Axê vemalişt
Û çû.
Min da dû
Nêzîkî tenişt bûm
Û min got:
Êdî bes e, te kuşt
Vî dilê zaro.
Go: “deng meke hişşş!…
Bilezîne zû.”
Ez û yara şeng
Çûn ber çemekî
Rawestan li teng
Hêşîn kemekî
Têde rengareng
Gulên bîhnekî hebûn.
Go qeşeng;
Ew yara bengî
“bê hes û bê deng
Divê mêzeki
Wî marê li çeng
Marê korekî
Ji kemê bi ceng
Mi-d’vê berzekî
Ev bergeha ha
Wargehê min e
Tevî mi-j’te ra
Bexş û mizgîn e
Marî ji kema
Hanê derîne
Bikuje bila
Êdî nemîne
Wê gav ev sînga
Sor û spî ne
Ji cotikên memka
Ji xwe r’hilîne
Bide ber geza
Xwe pê vejîne
Heger ne wa be
Şerm e, zilam î
Ji pey min ve be
Êdî b’temamî
Evîn ne ew e
Ku d’kî beyanî
Ma b’çav û dev e
Bengî û ram î?
Min jî dil da te
Ser vî meqamî
Dilpiritî me.
Tu bo min qam î
Lê, çikim nezan?
Xişîm û xam î?”
Dilo rebeno
Rebeno dilo
.
Bi jan û kovan
Bi xem û kulo
Me go, “carekî
Biçêjin wilo
Ji evîna xweş”
Evînê çilo
Anî serê me?
Jînê l’me şêlo
Kir bi xetere
Doilo rebeno.
Rebeno dilo!
Naşît û nezan
Bi derd û kulo!